Apotsigara

Η νύχτα είν' ωκεανός, τσιγάρα ταξιδεύει

Να 'ταν ο πόνος μου καπνός, να τον φυσάω να φεύγει

Τι γίναμε, το ξέρω πια, μη μου το εξηγήσεις

Δυο ξένοι μες στον κόσμο αυτό με ίδιες αναμνήσεις

Και τ' αποτσίγαρα αργά σαν άνθρωποι πλαγιάζουν

Έτσι πεθαίνει ο άνθρωπος που δεν τον λογαριάζουν

Έτσι πεθαίνει ο άνθρωπος που δεν τον αγκαλιάζουν

Να 'χε ψυχή η μοναξιά, να βγει και να τελειώνω

Να μην ελπίζω άλλο πια, άλλο να μην πληρώνω

Και τα φιλιά που σου 'δωσα σαν αναμμένες κάφτρες

Μαζί με όσα ζήσαμε έχουνε γίνει στάχτες

Και τ' αποτσίγαρα αργά σαν άνθρωποι πλαγιάζουν

Έτσι πεθαίνει ο άνθρωπος που δεν τον λογαριάζουν

Έτσι πεθαίνει ο άνθρωπος που δεν τον αγκαλιάζουν