Nadeszli nocą, by spalić święty chram
Krwi żądni jak dzikie psy
Na duńskich tarczach płonął króla znak,
A w oczach fanatyzm lśnił
Nim pierwszy grot pomknął wśród gwiazd
Obrońcy zwietrzyli wroga
Lecz na nic to - gdy dzień zbudził świat
Wokół szalała pożoga
Choć mężnym wojom nie brakowało sił,
Choć strzegły ich zęby skał,
Królewski biskup sprowadził ludzi moc,
A każdy do boju rwał
I upadł gród, a czas zmienił bieg,
Wróg sługi bogów wykrwawił,
Zrabował skarb i swój sztandar wzniósł,
Starą świątynię splugawił
Lecz my wciąż żyjemy i pamięć w nas
Nie zginie w nicości tamten czas
Choć świat się obraca, nas ciągle gna
To jedno wezwanie: Arkona!
Nadeszli nocą, by spalić święty chram
Krwi żądni jak dzikie psy
Na duńskich tarczach płonął króla znak
A w oczach fanatyzm lśnił
Choć blakną już wspomnienia tych dni
I czas pogrzebał ruiny,
Staniemy znów jak jeden mąż
Pośrodku nowej świątyni
Bo my wciąż żyjemy i pamięć w nas
Nie zginie w nicości tamten czas
Choć świat się obraca, nas ciągle gna
To jedno wezwanie: Arkona!
Arkona! Arkona!
