Bez miłości nie ma nic

Miał swą śpiewkę biedny Jaś

I gdy chciał w gościnę wpaść

Doskonalił w głowie swej

Proste słowa jej

Ale nigdy nie zanucił

Że świat mógłby piękny być

Lecz bez miłości nie ma nic

Bez niej nie ma nic!

Żył Jaś sobie z dnia na dzień

Wszystkie smutki ciskał w cień

Towarzystwo świetne miał

Na jedwabiach spał

I nie przyszło mu do głowy

Że to wszystko śmieć i pic

Bo bez miłości nie ma nic

Bez niej nie ma nic!

Tworzył Jaś za rymem rym

Na salonach dzierżył prym

Ale opowiastka ta

Drugą stronę ma

Nie umiała żadna dama

Romantycznie o nim śnić

Bo bez miłości nie ma nic

Bez niej nie ma nic!

I tak żył Jaś biedny, bo

Nigdy nikt nie kochał go

Szczęścia chciał, nie umiał zaś

Na tę prawdę wpaść

Że samotny, niekochany

Idziesz w świat jak bierny widz

Bo bez miłości nie ma nic

Bez niej nie ma nic!

Młodzi ludzie, spójrzcie w świat

Pijcie swe dwadzieścia lat

Takie lata ma się raz

I przypomnieć czas –

Nie oglądaj się na Jasia

Damę swą w ramiona chwyć

Bo bez miłości nie ma nic

Bez niej nie ma nic!

To już puenta, w puencie zaś

Zmienia śpiewkę biedny Jaś

I ogniście wzywa nas –

KOCHAĆ CZAS!