Sathyak Soya

සත්යක් සොයා, දෑස පෙනෙන මානෙ, මා සායම් කලා පාට අරගෙන, දැක පැසැසුම් කලා මාව, හදවතින් ඒ අරුත් සැඟවිලා, මං පාට කලේ ඇහැට, වාද කලේ බැහැනේ, තනි පාට වයිවාරණ, අංග චලන, එදා හඳට ලිව්වත් අද, ළඟට ගන්න බැරි පදිරි නෑලූ, කට කෙල නෑ කියාදෙන්න, මන් ලියාදෙන්නම්, පොතකට පතකට අතකට, හිතකට ඉඩ අරින්න, ඇයි පුරවගත්තේ ඔලු, විසකට විඳගෙන හිත, පුරාම බොරු, වරෙන් හිත දමන කරන්, මං ළඟට බලන් මං, අඳින පාට දැන්, අසංවර සවන යදම් බැඳ දමන, වදන් ගල්වනයෙන් මා අතින්, මා හදවතින්මයි, විශ්වය රූරා නැගෙන මා සිතුවිලි, සිතුවම් කලේ. මගේ මනසයි, උඹේ සවණයි. ආලෝකය නැති විට, සෙවණැල්ලද මා අතහැර, යන්නේ වටපිටාව, තනි උනාම රතු උනාම, ඇස් බෑ කිසිවක් කර කියාගන්න, ඒ අපි ගෙනාව වෙලාව උපන්ම දා සිට, වීනාව හිනාවක් ගෙනාවත් මනසට, රිලව් විලාප. ඉරිසියාවෙන් අඬයි., නැටි ගැලවුනාම, උනාද මනුස්සයෝ, ගෙන ගෙන මත වෙන වෙනම හෙලුවද, නැත හෙලුව නිරුවත් වෙලා, ඔලුව කුඩු වෙනකන් පැලුවද කලු ගලක, නැත ලේ ප්රශ්න ඇත විසිරිලා, මද කිපෙනවද තාමත්, මේ සප්ත ස්වරෙකට, මම ලිව්වේ නිවෙන්න, වෙනස ඒකයි, නැද්ද ඔලුවක් හිතන්න, උඹ ලිව්වා මරන්න, මක් කරන්න, වෛරෙන් බයෙන් තැවෙන, පේන දේ නෙවේනේ වෙන්නේ, ඒත් අඳින., සෑම දේක බැඳුනු දැල් නිදැල්ව හිතන්නත්, මනසක් නිතර නිතර පොර බඳිනවා, දෙනෙතින් මුවින් කියන, දේ නෙවේනේ වෙන්නේ විසිල් වදින, දෑසට පේන අමු කිරණක් හේ හෑ වෙන, කැඩපතක වැදිලා මම අඳිනවා., විඤ්ඤානය මත පිපෙන හැටි, මද කිපෙන හැටි, අතකින් වැඩ කෙරුවා, පොතක ඉවර වෙන තැන, පෙන්නුවත් නිමි., හිමි තැන සාරාංශයක් කිව්වා මට., පිලිකුල් බිලිවූ පිරිසේ පිරිහිලා පිබිදුනු, කිණිස්සයි මිනිසයි අතරනිතර මිතුරු වුණු, සුවඳයි ගුණද ගඳට පවද පිවිතුරු, විමසයි මිනිසෙක් යන එන මඟ මුණගැසුණු, මේ ලියන කියන හීන ඇරුණම කව්ද මම, පියෙන ඇස් කියන නිවන මම මැරුණමද, විනිවිද දකින මිනිසුන් අන්ධයි පැහැදුනාත්, හිනා වෙනවනම් ආයෙත් පැරදුනාත්, පුදුම වෙන මිනිසෙක් විශ්වෙක නැරඹුමක්, විශ්වය රූරා නැගෙන මා සිතුවිලි, සිතුවම් කලේ. මගේ මනසයි, උඹේ සවණයි.