Ay Şarkısı

Onun başı bağlı kolunda bir sepet Geçip giderdi çarşıdan gözlerinde sebep Öyle gerçekti ki sokaktan o geçtiği vakit Kalbi yok – taşır gövdesinde şüpheli bir paket OOoOo Benim önümde birkaç dize Onun evinde bir gudubet var OOoOo Tıpkı bembeyaz bir yarı tanrı Dönüp bakarken yere düştüğüm Dilimde bir ay şarkısı saat on beş otuz Sen arnavut taşlar üstündesin okus pokus O gece demlenir kimin koynunda ─e pes be! Kanar koynunda bir karanfil pis bir nefesle Herkes ona bakardı sanki çizmiş onu monet Susardı dudaklarımda shakespeare'den bir sone Ağzında çıkan her ifade renk ve dua Bir kısa öykü anlamdan kurtulan merhaba Kaldım lal Yüzündeki fal Beni say Gece gibi sar Bir masal Günlerden pazar Yıldız kaysa Beni gelip alsa Olsam bir şövalye Sepetinde molière Ve göğsündeki ay taşından kolye Nefes alıp verdikçe yaklaşır yıldızlara! La La La La La La! Bakıp su falına düşünür Uzaktan bir gemi alıp götürür bütün o gündüz düşünü Yüzünün plastik biçimi – bir reform mu? Tıpkı müjdeler gibi yeni bir estetik formu Yüzü güne dönük ama sırtında gece Bazı başka dilden konuşur bilmem ki nece Ağlar onun yüzü hem yas hem edalı Dokunmazdı çiçeklere bile sanki vebalı Ve bir gün konuverdi ayaklarına bir serçe Düştü evrenle yüzünün arasına bir perçem Düş ormanının içinde yakınsak bir mercek Onca yalanın içinde şişiverdi gerçek OOoOo Kaldırsa bir başını yıldızlara uzansa değer OOoOo Tırnakları neşe kaplı fakat dargınmış meğer Yavaş sesle soyunurdu eski liman üstünde Ve hep aya dönerdi evdekine küstüğünde Benim gövdemdeki peki ateş mi logos mu? Eteklerini kaldıran poyraz mı lodos mu? Fakat o gece bana döndü yüzü aya değil Dedi ki başımın üstündeki yıldızları say hadi! Ve yıldızlar çırılçıplak karşımda Artık bir gömlek bile satmazlar bana çarşıda Kaldım lal Yüzündeki fal Beni say Gece gibi sar Bir masal Günlerden pazar Yıldız kaysa Beni gelip alsa Olsam bir şövalye Sepetinde molière Ve göğsündeki ay taşından kolye Nefes alıp verdikçe yaklaşır yıldızlara! La La La La La La!