Avaz I

Avazım çıktığı kadar sustum Yavaş yavaş geçti gözlerimin önünden, göremedim Yaram kadar konuştum Tütün rengi gözlerini sarıp içtim, ölemedim Karşı kaldırımlardan öte kesişemedik Şu intihar sahamdan öte geçemedim, çözemedim Yol kenarı durdum, baktım, seslendim Ve o karanlık evlerin hepsine girdim, dönemedim Ağlayarak doğduğu için Kendini şanslı hisseden adamlar Aslen kaybettiler Aslen bir şiiri hiç okunmamak üzere yazan adamlar, kaybettiler Göz göze gelmekle tehdit edilen adamlar oldu, kaybettiler İstasyonlarda valizsiz bekleyen adamlar, kaybettiler Ve hayatı tersten yakıp Ölmeyi bekleyen adamlar, zaten kaybettiler Beni bekleme yolun yarısında dönerim zaten O hikayelerin hiçbirine bakma bence benim katil Hatta göğsüme yatamama bahanen de hazırken Benden hiç medet umma, kül damlıyor sahip Sonra kaldırımlarla tanışıyoruz, hepsini tanıyorum Yine de şiir gibi gelenlerin hepsine kanıyoruz içten Bu kez kendimi bulamıyorum ve arıyorum Gerçi hangi cehennemde olduğumun ne önemi var Yanıyoruz işte Karıncaların istikametine anlam yüklediğin gün, o gün beni sev