Bir Melek Ölürken

Sustu içimdeki Yorgun yüzündeki Düştü elindeki Öldü, bir melekti Sen, sen, sen giderken Kalbim burada kalırken Ellerim sessiz, soğuk ve suskun öyle dururken Yalnızlık gittiğin yoldan bana geri gelirken Gözlerimden yaş yerine sessiz harfler damlarken Sen, sen, sen giderken Ben, ben, ben kalırken Ayak seslerinle bütün camlar pencereler inerken Bir veda saçlarımdan tutup beni yerlerde sürüklerken Yüzümde ne acı, ne keder Sana son kez bakarken Sen sen sen giderken Ben, ben, ben kalırken Bir şehri bir tekmeyle benim üstüme yıkarken Bir dua dudaklarından düşüp paramparça olurken Sen, sen, sen giderken Ben, ben, ben kalırken Sustu içimdeki Yorgun yüzündeki Düştü elindeki Öldü, bir melekti Yağmur gecenin karanlığını gökten söküp atarken Rüzgâr vurup bulutlarına beyaz şimşekler çakarken Uykusundan uyanmış çocuklar, korkmuşlar ağlarlarken İçlerinden biri "Neden, tanrı çok mu üzgün ki?" derken Göç yollarında kuşlar kaybolmuş ölürlerken Bir deniz kıyısında bir adam hâlâ onu sayıklarken Gökyüzüne açılmış eller birer birer kapanırken Sen, sen, sen giderken Bir meleği öldürürken Veda etmeden gidilmezdi çocuk Bu vedadan sayılmazdı çocuk Ve bir melek ölürken öyle sessiz durulmazdı Çocuk Sustu içimdeki Yorgun yüzümdeki Düştü elimdeki Öldüm, bir melektim Sustu içimdeki Yorgun yüzümdeki Düştü elimdeki Öldüm, bir melektim