Gökyüzü 2

Yakasını bırakamadım hiç ellerim bağlı bir ring aracında Kurtulabilsem kaçıcam herkesten kaderim diyor yok şansın bak Hangi birinin savaşını versem bilemiyorum baba harp masasında Kalbime fırtına düştü kaldık kışların hep ayazında Silmem seni tarihten bil beni yaksa da bırakamam artık Herkes kalbimde bir yere sahipken senin orada bir ülken vardı Her çekişim de bu ciğerim yandı dumanla düzelmez anla Bi mutluluk bak bizimle kasla huzurum varken dizinde yatsam Her gün görüyorum gerçekleri ve de yürüyorum ölüme be gel çek beni Ama bitmiyor bana tüm nefretleri ben bilmiyorum bile nefret nedir? Ya da indirmiyorum yelkenleri gün yeniden oluşsa da engellerim Her gün kendimi bitirmekteyim işte asıl buna nefret denir Buz gibiyim ama aktı bu terim acıma duygusunu yaktı bedenim Yeni imkanlara yelken açtıkça her milimetrede battı bu gemim Bataklığa çekip bıraktı beni eğildi belim ve yıkıldı evim Gam kederi bırak geldi ecelin yaşıyorum her gün son nefesim gibi Lale devrinden çiçekler kopardım sana karşındayım hâlâ Aynı sokakta aynı yolda bekliyorum gel kapıma Acıyı sağladın söyle kaç kere bu yüreği dağladın Gidipte mecnuna gönül bağladın ne kadar deldiği ederi dağların Ezeli yarların karanlığındayım beteri bağların Durmadan hançeri kalbe sapladın bilmiyorum ki de neydi maksadın Keyfi kahyamı da bozamıyorum ve de istediğim gibi olamıyorum Bana dersimi verdi hayatın içinden yedikçe kustum doyamıyorum Her bokun sorumlusu benmişim gibi aynaya bakınca utanıyorum Sarhoş bedenime sığamıyorum neydi zorum her gece dolanıyorum Alzhaymır gibi unuttum herşeyi çevremdekiler bir bana yabancı Limana yanaştım yoruldum artık herkese barışta bir bana savaştın İlaca alıştım geçmiyor bir türlü herşeyin doğru da bi bana yalandın Karanlık odam ve karanlık hayatım gelmedi sonuçta yokuşta kaldım Lale devrinden çiçekler kopardım sana karşındayım hâlâ Aynı sokakta aynı yolda bekliyorum gel kapıma