Bóg Się Rodzi

Bóg się rodzi, moc truchleje

Pan niebiosów obnażony;

Ogień krzepnie, blask ciemnieje

Ma granice nieskończony

Wzgardzony okryty chwałą

Śmiertelny Król nad wiekami;

A Słowo Ciałem się stało

I mieszkało między nami

Cóż masz, niebo nad ziemiany?

Bóg porzucił szczęście Swoje

Wszedł między lud ukochany

Dzieląc z nim trudy i znoje;

Nie mało cierpiał, nie mało

Żeśmy byli winni sami

A Słowo Ciałem się stało

I mieszkało między nami

W nędznej szopie urodzony

Żłób mu za kolebkę dano?

Cóż jest, czym był otoczony?

Bydło, pasterze i siano

Ubodzy, was to spotkało

Witać Go przed bogaczami

A Słowo Ciałem się stało

I mieszkało między nami

Potem i Króle widziani

Cisną się między prostotą

Niosąc dary Panu w dani:

Mirrę, kadzidło i złoto;

Bóstwo to razem zmieszało

Z wieśniaczymi ofiarami;

A Słowo Ciałem się stało

I mieszkało między nami

Podnieś rękę, Boże Dziecię!

Błogosław Ojczyznę miłą

W dobrych radach, w dobrym bycie

Wspieraj jej siłę swą siłą

Dom nasz i majętność całą

I wszystkie wioski z miastami!

A Słowo Ciałem się stało

I mieszkało między nami