Нас нарадзілі забіваць адзін аднаго,
Нас зусім не навучылі любві.
Мы не маглі гэта стрымаць,
Наша сэрца - механізм, супакойся, мы жыццё пражылі.
Усе словы прыгнятаюць нас:
Яркі колер з тваіх воч растварыўся, знік і так раптоўна.
Мы паляцелі ў нікуды,
Але побач са мной ты - невядомае ўсё так цудоўна.
Не ўбачыш вачыма,
Ды не зведаеш страх.
Пакуль трымаем наш лёс,
У гэтых брудных руках.
Што я магу прапанаваць?
Толькі раю каб маглі мы зрабіць павольны крок складаны.
Наш кожны шанец - гэта шлях,
Да душы яго няма, там у нас даўно старыя раны.
Усе твае спробы адхіляліся:
Хацелась кінуць цела назаўжды ў гэты цёмны кут.
Мне працягні сваю далонь -
Будзем бегчы ў нікуды, і ніколі нас там не знайдуць.
