Jesień

Kapiące ciepłym miodem słońce -

Popołudniowe, przygarbione...

I ptaków sztorm odlatujacych,

W przestworza ciche i przymglone.

I nieustanne wędrowanie

W szelestach złotych i czerwonych

Oraz srebrzyste rozciąganie

Babiego lata strun wrześniowych.

I nieodzowne tajemnice

Wilgotniejących serc ogrodów,

Co pamięć lata im zatraca

Mgła balsamiczna, mgła wąsata

Mgła w którą trzeba się zanurzć,

Gdy przyjdzie jesień ta ostatnia...

Gdy z życia tyle co z podróży -

Wspomnienie zbyt krótkiego lata.

Lecz póki co my w świetle trwajmy,

Czas niech się czai, jeśli musi

Z zimnym oddechem za plecami,

Twarze nam ciepłe słońce rosi.