Khahesh-e Del

خواهش دل

پیرم و خواهش دل خلوت انسی که در آن‌جا

جز زبان من و گوش دل جانانه نباشد

گل و ریحان بهار است و دل آن نیست که در وی

یاد ری نشکفد و قصه‌ی ریحانه نباشد

رگی از دل بگشاییم که این حقه‌ی خونین

چه اناری که درو خنده‌ی یک دانه نباشد

شمع قندیل فلک خواهم و شب‌های زمستان

شاهدی هم که به غم وحشی و بیگانه نباشد

خانه‌ای خلوت و ییلاقی و دور از کس و ناکس

که صدایی به جز از سوسک در آن خانه نباشد

شب تعطیلی و امنیت و جمعیت خاطر

هم به دل وسوسه‌ی مسجد و میخانه نباشد

ماه از شیشه‌ی در تافته و روزنه بسته

شمع هم گوشه گرفته است که پروانه نباشد

باد در پنجره‌ها عربده سر داده به سوزی

که برون کردن سر جرات دیوانه نباشد

پشت بر پشتی و دل فارغ و لم داده به کرسی

نشقه‌ها تخت ولی ساقی و پیمانه نباشد

نشئه‌ای خاطره‌انگیز که در سینه بجوشد

یاد یاری که چون او گنج به ویرانه نباشد

گوش خوابانده به من با دهن باز حریفی

که به شیرینی او شاهد فرقانه نباشد

ابروان جنگلی و چشم قلندروش ما را

خلسه در چنته ولی خواب در انبانه نباشد

نقد سودای محبت که ز بی‌مایگی آن‌جا

بیع باغ بغل و بوسه‌ی بیعانه نباشد

الغرض ساز سخن باشد و دمساز و دگر هیچ

لب من باشد و جز گوش به کاشانه نباشد

تا من آن سوز غم عشق به سازی کنم آغاز

که به شبگیری او ناله‌ی مستانه نباشد

سرگذشتی است مرا تالی افسانه ولیکن

این حقیقت به سرم آمده افسانه نباشد

کمک حافظه هم شرط کن آن حاشیه آری

گیسو افشان نتوان کردن اگر شانه نباشد

 پنبه در گوش مصاحب کنم از روده‌درازی

چه کند پیر جهان دیده که پر چانه نباشد