Rómeó og Júlía

Uppi i risinu sérðu litið ljós, Heit hjörtu, fölnuð rós. Matarleifar, bogin skeið, Undan oddinum samviskan sveið. Þau truðu a draumamyrkrið svalt, Draumarnir tilbaðu þau. Fingurnir gældu við stalið kalt, Lifsvökvann dælan saug. Draumarnir langir runnu i eitt, Dofin þau fylgdu með, Sprautan varð lifið, með henni gatu breytt þvi sem atti eftir að ske. Uppi i risinu lagu og ófu sinn vef, óttann þræddu upp a þrað. Ekkert gat skeð þvi það var ekkert ef, Ef vel var að gað. Hittust a laun, léku i friði og ró, I skugganum sat Talia. Hvitir hestar drógu vagninn með Rómeó, Við hlið hans sat Julia. Truðu a draumamyrkrið svalt, Draumarnir tilbaðu þau. Rómeó - Julia. Þegar kaldir vindar haustsins blasa, Naprir um göturnar, Sérðu Juliu standa, bjóða sig hasa I von um lif i æðarnar. Þvi Rómeó villtist inn a annað svið, Hans hlutverk gekk ekki þar. Of stór skammtur stytti þa bið Inni a klósetti a óþekktum bar. Hittust a laun, léku i friði ...