Tren Hotel

Abro os ollos unha nova mañá

cun formigo nas mans

sen descanso

sei que xa nos coñecemos ben

es como unha vella amiga

transparente

Todos na rúa dinme “iso marchará”

sae da casa e vive que o sol reloce

non saben que a gorxa quere estoupar

en anacos de confeti escuro

naftalina

Baila comigo, baila comigo baila

non me dan os pés, non me dan os pés

e a cabeza

Vou tentar facer un café

coller un tren ás afóras

a ver que pasa

mirar o ceo por un cristal

gardar os brillos do mar

nas pestanas

Unha porta azul, unha porta azul

no horizonte

o bater de ás, o bater de ás

dunha garza