Masinia

Μ' αρέσουν οι στάχτες μου όταν πέφτουν στα ακριβά μασίνια Όταν δε με νοιάζει Μ' αρέσει όταν φτύνεις τα ακριβά στολίδια Κι εσύ, την ώρα αυτή που δε σε νοιάζει Ποιον πειράζει? Ποιός είδε αλήθεια κατάματα και δε τον σκιάζει Τι είναι αυτό που μας τρομάζει? Μήπως το αύριο? Το άγριο ξημέρωμα που πλησιάζει Το διαβάζεις Απαντάς ψημένο Kαι το πρωί τραβήξαμε μαζί, άγρια καβλωμένο Μη μ' αφήσεις πάλι τελειωμένο Αποξηραμένο κ αποξενωμένο από 'μένα Κοίτα με καλύτερα με δάκρυα ματωμένα Αφού κι εσύ ρουφάς αέρα σαν κι εμένα Μ' αρέσουν οι φλόγες που φτύνουν τα καμίνια στην Ελευσίνα όταν βραδιάζει Μ' αρέσει κι η μούσα μου όταν κάνει ότι φεύγει Και με σπρώχνει μπροστά με ταράζει Μην τρομάζεις, το χέρι κράτα μου όσο ο κόσμος αλλάζει Μικρός ή όσος τον πλάσεις Άκου Σε θέλω Θα κεράσεις πόνο? Γυρνάμε την Αθήνα όλοι από fomo Θες να σου πω κάτι Θες να μάθουμε μαζί τι σημαίνει αγάπη Ποσά θέλω λες για τα ρήματα Πες πόσα θες για τα θέλω Κι έλα να επιβιώσουμε μαζί σ αυτό το μπουρδέλο Γίνομαι σύμπαν που σε βγάζει απ' την τάξη Θέλω, θέλω άτακτο κι απέραντο να 'σαι Χέω, το ρήμα, χάος το ουσιαστικό Μείνε μαζί μου, θα ευθυγραμμιστώ Σου πλάθω κόσμο ρετροφουτουριστικό Κι ας μην σ' ακουμπώ Μια στάλα θα γεννήσει ένα κύμα Και θα ξεκουραστώ Κλωτσάω μια στάλα Κι ανασηκώνω μια θάλασσα καημούς Και ρήματα μεγάλα Κλωτσάω μια στάλα Κι ανασηκώνω μια θάλασσα καημούς Και ρήματα μεγάλα Κλωτσάω μια στάλα Κι ανασηκώνω μια θάλασσα καημούς Και ρήματα μεγάλα Θέλω, μπορώ, ανασαίνω Φοβάμαι, προσκυνώ, πεθαίνω Κλωτσάω μια στάλα Κι ανασηκώνω μια θάλασσα καημούς Και ρήματα μεγάλα Θέλω, μπορώ, ανασαίνω Φοβάμαι, προσκυνώ, πεθαίνω