แพ้แล้วพาล

อยากจะยิ้มให้เธอทุกทีที่เจอกัน

อยากจะสั่งให้มือไม่สั่น

เมื่อต้องเห็นภาพเธอกับคนข้างกาย

ไม่อยากให้ใครว่าพาล

ทำตัวระรานเป็นผู้ร้าย

แต่ว่าถึงยังไง

ฉันก็มนุษย์คนหนึ่ง

โกรธเขาเสมอ เกลียดเธอที่ทิ้ง

แค้นทุกสิ่งที่เป็นวันนี้

มันทำใจไม่ไหวสักที

กับความรู้สึกเจ็บลึกที่อยู่ในใจ

อ้อมกอดนั้นมันเคยเป็นของฉัน

แต่เขากำลังจะหยิบมันไป

ให้ยอมรับ รับได้ยังไง

ใครอยากจะทรมาน

หลับตาลงทีไรก็เจอภาพของเธอที่กอดกับฉัน

ถ้าต้องทนเห็นเขาทำอย่างนั้น

สู้ยอมให้ด่าว่าฉันมันแพ้แล้วพาลอย่างไม่อาย

เธอจะหวังให้ใครแสนดี ไม่มีทาง

คนที่มันสูญเสียทุกอย่าง

ให้ลบให้ล้างมันออกคงไม่ง่ายดาย

จะให้เขาไปคลุกคลี

เป็นเพื่อนที่ดีของเธอและคนใหม่

อย่าคิดไปไกล ฉันแค่มนุษย์คนหนึ่ง

โกรธเขาเสมอ เกลียดเธอที่ทิ้ง

แค้นทุกสิ่งที่เป็นวันนี้

มันทำใจไม่ไหวสักที

กับความรู้สึกเจ็บลึกที่อยู่ในใจ

อ้อมกอดนั้นมันเคยเป็นของฉัน

แต่เขากำลังจะหยิบมันไป

ให้ยอมรับ รับได้ยังไง

ใครอยากจะทรมาน

หลับตาลงทีไรก็เจอภาพของเธอที่กอดกับฉัน

ถ้าต้องทนเห็นเขาทำอย่างนั้น

สู้ยอมให้ด่าว่าฉันมันแพ้แล้วพาลอย่างไม่อาย

เธอขอให้เราเลิกกัน

มันเจ็บฉันยังพอทนได้

แต่อย่าขอให้เป็นเพื่อนกันไป

ฉันไม่เป็นอะไรกับใครทั้งนั้น

อ้อมกอดนั้นมันเคยเป็นของฉัน

แต่เขากำลังจะหยิบมันไป

จะให้ยอมรับ รับบ้าอะไร

ใครอยากจะทรมาน

หลับตาลงทีไรก็เจอภาพของเธอที่กอดกับฉัน

จากคน ๆ นี้ เปลี่ยนเป็นคนนั้น

ถามว่าใครจะเก็บอาการ

ไม่ให้ฉันพาลก็ยากsไป

อย่ามาถามว่าทำไมไม่ทน

เธอไม่ใช่คนที่เสียใจ