Paraithsh (feat. Stel)

Κεινα τα τριαντάφυλλα σάπισαν στο βάζο μου

Κι οι ματιές μας συναντήθηκαν για τελευταία φορά

Με ηδυπάθεια μεθύσαμε την νύχτα

Σαν τη μυρωδιά αποσύνθεσης στο δωμάτιο των τύψεων σου

Μη με πονάς

Επιμένεις να Γυρνάς στην πονεμένη σου συνείδηση

Η μούσα του Μποντλέρ σ' εγκατέλειψε πριν σ'αγαπήσει

Κι ο ρακένδυτος χαφιές πουλιέται απ'το συναίσθημα

Κι εμείς μάθαμε μαζί το βάρος του τίποτα

Μην με πονάς

Πάλι Γυρνάς

Στην πονεμένη σου εντύπωση

Πως το βάρος τούτου του ξίφους είναι ανθρώπινο

Κάθε που το γυρνάς

Θα γράφω για σένα μέχρι να μην έχω ανάσα

Αναθεματισμένη μου συνείδηση

Μαζί αρνηθήκαμε την αστική μας ζωή

Μα εσυ επέστρεψες στην παραίτηση

Θα θυμίζουν πάντα σαπισμένο γιασεμί

Τα συναισθήματα που πήρες πίσω

Απορώ αν ζω

Ή απλά επιβιώνω

Πόνο χαρίζω συνεχώς

Δίχως λόγο

Δίχως τρόπους με κρίνουν

Αποφεύγω να μ'αγαπάν

Όσο και να με αποφύγουν

Μισό να με μισούν και επιθυμώ να μείνουν λίγοι

Εχθροί και φίλοι

Καημοί σε ματωμένα χείλη

Ελιγμοί στην εθνική

Σε ένα ταξίδι δίχως ύλη

Κενός καμβάς η σκέψη

Και παλέτα το πάθος

Μπογιά η μουσική

Και οι ματιές σου στο βάθος

Ρόδο και ξίφος

Αγάπη και μίσος

Παρηγοριά και ρίγος

Ενώ

Δε σταματάει ο κύκλος

Εδώ

Δε μετράει ο φίλος

Εντός πουλιέται συναίσθημα για λιγότερο από ευρώ

Κι ας νιώθεις λίγος

Παίρνω χώρο να τρέξω βαρέθηκα το περπάτημα

Διογκώνω τα πνευμόνια μα η ανάσα μου με κόβει

Έχω βάλει πλώρη δε γυρνάω έχω αέρα στα πανιά μου

Ταξιδιάρα ψυχή εγκλωβισμένη μες τη γειτονιά μου

Δε πειράζει

Το λάθος δεν αλλάζει

Δε με νοιάζει

Η σκέψη με τρομάζει

Δε αντέχω

Πονάω

Δε μπορώ

Έχω πέσει μες τις σκέψεις και το σώμα μου βουλιάζει

Δε πειράζει

Το λάθος δεν αλλάζει

Δε με νοιάζει

Η σκέψη με τρομάζει

Δε αντέχω

Πονάω

Δε μπορώ

Έχω πέσει μες τις σκέψεις και το σώμα μου βουλιάζει

Εισιτήριο μονής διαδρομής

Σε ένα πλοίο της γραμμής

Μου είπες θα τα πούμε όταν γυρίσουμε

Μη χαθείς

Μα χάθηκα

Για κάποιες μέρες και μετά εσύ για πάντα

Θα γράφω όμως για εσένα μέχρι να μην έχω ανάσα

Ελλειπής αποφάσεις

Περνώ συχνά διαβάσεις

Γράφω κάπου ψηλά το όνομα μου

Μπας και το διαβάσεις

Είναι μυστήριο το κομμάτι επιθυμώ

Μα προσπαθώ να το αποκωδικοποίησω

Τον εαυτό μου να βρω

Ζωή χτύπα με κι άλλο

Στα βράχια σα χταπόδι

Εχω χυθεί στο έδαφος

Όπως σκάει το ρόδι

Σα παγετώνας οι βραδιές

Και γω χωρίς κουβέρτα

Αν έχεις τα συναισθήματα μας όμως

Πίσω φέρτα

Γιατί το ξέρω πως δε φτάνω

Κι ας συνεχώς να δίνω

Νιώθω όσα κάνω σαν ανάγκη για να μείνω

Μα θα χάνω

Όσα προβλήματα λύνω

Απλά

Τα προσθέτω από πάνω

Δε πειράζει

Το λάθος δεν αλλάζει

Δε με νοιάζει

Η σκέψη με τρομάζει

Δε αντέχω

Πονάω

Δε μπορώ

Έχω πέσει μες τις σκέψεις και το σώμα μου βουλιάζει

Δε πειράζει

Το λάθος δεν αλλάζει

Δε με νοιάζει

Η σκέψη με τρομάζει

Δε αντέχω

Πονάω

Δε μπορώ

Έχω πέσει μες τις σκέψεις και το σώμα μου βουλιάζει

Οι ματιές μας στο βάθος μας αναγκάζουν να πετύχουμε

Μα το λάθος δεν αλλάζει

Το πήραμε μαζί με τις φλόγες του Passi

Καταραμένε μου ποιητή

Βουλιάξαμε με κεινο το συναίσθημα

Σ'εναν κόσμο που δεν σου χαρίζει τη συγγνώμη

Κι ακόμη

Ειδική στο να επιβιώνω με ελλείψεις

Όχι επειδή άντεξα, αλλά γιατί τίποτα δεν έμεινε να χάσω

Το λάθος δεν αλλάζει ούτε για μας που χάσαμε

Μερικές φορές προτιμώ να ζω λιγότερο έτσι

Και περισσότερο σαν να μην με νοιάζει

Έκανα λάθος, οι ματιές μας δεν

Διασταυρώθηκαν πότε για τελευταία φορά

Κι ας νόμιζες πως ήταν χωρίς ανταπόκριση

Μα

Παρηγοριά αγάπης αδικία

Τύψεις στενοχώρια αμαρτία

Επιβιβάσου μαζί μου στη γραμμη

Με κοινό προορισμό την διαδρομή

Κείνα τα παρήγορα τριαντάφυλλα σάπισαν στο βάζο μου

Κι ακόμη τα κρατώ

Μην μείνουν άδεια

Μην συνηθίσουμε μόνοι τα βράδια