Me Får Sjå

Eg baud ho med meg i dans nedpå Nes. Ho hadde halvlangt hår og Rukkedals-fjes. Eg va visst i slag, me gjingo ilag Imot Rukkedal'n i grålyset tå ein dag. Ho va beskjeden, men søkkande fin I ein blomstrut kjol tå aller finaste lin. Eg tagg og eg bad, og håpa på ja, Men ho svara no ikkji stort på det eg sa. Men då hugste eg ho nemde på Då me toko te å gå At ho skull te Ål uti vikun. Eg undrast no på, vart dæ noko tå, Då kviska ho lågt: "Me få sjå!" Ho stod og spende imot ein stein Og ho va so dokkefin og nett allelein. Eg svalla og lo, dæ gjorde 'kji ho. Ko i vidaste verden skull eg gjera no?