Karanlıkta Kalmışım Anne

Karanlıkta kalmışım anne Gün çoktan küsmüş yüzüme Nicedir özlemişimde Söyleyememişim anne... Yani yaşarken ölmüşüm Kar beyaz olmuşum Duvar gibi suvalarını dökmüş Bir gecede bin yıl yaşlanmış Ölmüşüm anne ölmüş... Sana kim git dedi? Bana sordun mu? Bu ne acelecilik anne? Kimden kaçtın böyle? Yoksa ben çile miydim? Dert miydim şu kısacık ömrüne?. Elimde değil anne Bak kırıyorum bütün oyuncaklarımı Ağaçtan arabamı, bilyelerimi, sapanımı... Sonra bana bıraktığın bütün tebessümleri dudaklarımdan siliyorum İnandığım her şeyi ... Sen ki ömrüme yar, Arkama dağ, Sırtıma gardaştın... Nice hainliktir ki bu? Yıkılmış, yıkmışlar, Kim yapmış? Kim kar yağdırmış dağlarıma? Erken gelen şu ölüme Kim arka çıkmış? Kim ömrümü, can özümü, Anamı, canımı, cananımı, Asıl gerçeğimi Bal sözlümü elimden almış? Kim ay anne? Kim söylesene? Elimde değil... Ve şimdi sen gidiyorsun Dilim lal, özüm kan, Kaldım anne... Görmüyor musun ey anne? Çaresizliğim ciğerime oturmuş, Sesim kabrinde, Parmaklarım mezar taşında, Gövdem toprağında Ve oğlun sende kalmış Ölmüşüm ay anne, ölmüş... Gidiyorum buralardan, türkümü sona bıraktım, Dönüşsüz yollardayım, gemilerimi yaktım, Dönüşsüz yollardayım, gemilerimi yaktım... Ben gidiyorum, sen kal sevdiğim söyle, Gidipte dönmemek var, anneme söyle... Ana yüreği yanar, benim yüreğim kor olur, Türkümüz dağları tutar, anneme söyle, Türkümüz dağları tutar, anneme söyle.