Romance de Don Gaiferos

I onde vai aquil romeiro,

meu romeiro a donde irá,

camiño de Compostela,

non sei se alí chegará.

Os pés leva cheos de sangue,

xa non pode máis andar,

malpocado, probe vello,

non sei se al í chegará.

Ten longas e brancas barbas,

ollos de doce mirar,

ollos gazos leonados,

verdes como a auga do mar.

-I onde ides meu romeiro,

onde querede s chegar?

Camiño de Compostela

donde teño o meu fogar.

-Compostela é miña terra,

deixeina sete anos hai,

relucinte en sete soles,

brilante como un altar.

-Cóllase a min meu velliño,

vamos xuntos camiñar,

eu son trobeiro das trobas

da Virxe de Bonaval.

- I eu chámome don Gaiferos,

Gaiferos de Mormaltán,

se agora non teño forzas,

meu Santiago mas dará.

Chegaron a Compostela,

foron á Catedral,

Ai, desta maneira falou

Gai fe ros de Mormaltán:

-Gracias meu señor Santiago,

aos vosos pés me tes xa,

si queres tirarme a vida,

pódesma señor tirar,

porque morrerei contento

nesta santa Catedral .

E o vello das brancas barbas

caíu tendido no chan,

Pechou os seus ollos verdes,

verdes como a auga do mar.

O bispo que esto oíu,

al í o mandou enterrar

E así morreu señores,

Gaiferos de Mormaltán.

Iste é un dos moitos miragres

que Santiago Apóstol fai.