Pierwsze Wyjscie Z Mroku

Przed świtem obudziłem się, by żyć Wplątany w cudzą pościel, w cudze sny Pomiędzy pożądaniem a rozkoszą tkwi dolina nocy Skazany na ponury miejski zgrzyt Osnuty prześcieradłem brudnej mgły Chcąc ukryć się przed sobą samym Chlałem wódę w dusznym barze Lecz przecież Bóg dobrze wie Dlaczego dławi mnie wstręt Dlaczego strach nabiera mocy i zniewala rozum Na pewno każdy choć raz Utracił wiarę jak ja Obym nie bliżej stał Sennego dnia w królestwie mroku Prorocy porzygali się i śpią Poeci umierają w grobach strof Anioły śmierdzą potem, żrą kiełbasę Mają w dupie żywych Zginęła w niepokoju wielkich miast Osnuta huraganem durnych spraw Maleńka tajemnica - bycia w ciszy Lub po prostu bycia Ginie nadzieja i moc Rośnie apetyt na zło Zwyciężą ci, co nienawiścią silni Szydzą z innych Nad miastem wyrósł jak krzyk I zamknął drogę do gwiazd Ogromny wstyd i strach przed ciszą Eteryczną Mimo, że zgubiłem się I mimo, że zabrnąłem w mrok Wymieszałem z błotem krew Ocaleję mimo to Bo trzeba uprzytomnić sobie, że Nawet kiedy wszystko straci sens Znajdziesz przestrzeń, gdzie Wielka wiara tłumi lęk Tłumi lęk... Tłumi... I jeżeli tak ma być, że pomimo wszystko Ja wydostanę się To chyba warto Wierzyć I jeżeli tak ma być, że pomimo wszystko Ja wydostanę się To chyba warto Mimo, że zgubiłem się I mimo, że zabrnąłem w mrok Wymieszałem z błotem krew Ocaleję mimo to Bo trzeba uprzytomnić sobie, że Nawet kiedy wszystko straci sens Znajdziesz przestrzeń, gdzie Wielka wiara tłumi lęk Tłumi lęk... Tłumi lęk... Tłumi lęk... Tłumi...