Monad

Сэтгэл санаа минь сансраас

Тэмтрэхгүйгээр хүртэл

Сэрүүнээрээ зүүдлээд

Өөрөөсөө гарч явлаа

Тэндээс нэг нь сэм дуудаад

Тэр зүг рүү нь хөтлөгдөөд

Зүй тогтлыг сарниулаад

Үүл манантай хөвлөө

Жингүй хөнгөн хүн дүрс минь

Дэлхийгээс намайг чөлөөлж

Нэг туйлаас нөгөө рүү

Гэрлийн үзүүр гүйцлээ

Тэр тэнгэрийн заагаас би

Гоо мэдрэхүйн анирыг тэмтэрлээ

Тоос манангын цаанаас би

Орь ганцаар гүн санаад илчиллээ

Гэрэл сүүдэр минь арилаад

Өртөхгүйгээр өнгөрөөд

Хөмсгөн дээрээ гүйгээд

Бүх зүйл шингэн урслаа

Цонхон дээр тусгал амилаад

Хар багана уруу хараад

Цэв хүйтэн нарыг шатааж

Хүүгээсээ би төрлөө

Харанхуйг гэрэл цочоож

Харах нүдэнд үл тодрон

Ханахыг үл мэдэхдээ

Судсаар минь зорчлоо

Цаг хугацаагүй орон зай

Зөв хүслийг уяад

Гэмшихүйг мэдэрнэ

Зам хязгааргүй огторгуйд

Ил юмсын хий хоосныг танилаа

Энэ тэнгэрийн заагаас би

Гоо мэдрэхүйн анирыг тэмтэрлээ

Тоос манангын цаанаас би

Орь ганцаар гүн санаад мэлчээлээ

Цаг хугацаагүй орон зайд

Зөв хүслийг уяад

Гэмшихүйг мэдэрнэ

Зам хязгааргүй огторгуйд

Ил юмсын хий хоосныг танилаа