Margherita

In de verte spreekt een stem, die ik herken van onze ruzies

Over kleine misverstanden, over grote desillusies

En ik hoor de kille klanken, van jouw ingehouden woede

Maar wat kan ik meer dan janken, als ik dit niet kon vermoeden

In een waas hoor ik je zeggen, dat je alles op wilt geven

Dat je alles op wilt geven, dat je alles met je meeneemt

Wat me lief is in dit leven

En ik luister hoe jouw woorden, langzaam opgaan in de zinnen

Die me treffen als een bliksem, met vernietigende kracht

Deze kilte maakt me gek, en dit gevoel is angstaanjagend

Maar je woorden malen verder, en mijn ogen kijken vragend

Waarom zei je mij niet eerder, dat je zo van me vervreemd was

Waarom sprak je over liefde, als je nooit van mij gehouden hebt

Ik verlies het van de wanhoop, en ik voel m'n tranen branden

En ik zou niets liever willen, dan mijn hoofd weer in jouw handen

Maar wat tot een uur geleden, nog zo veilig heeft geleken

Is een hele grote leugen, en een kaartenhuis gebleken

Het is net of iemand anders, in jouw lichaam is gekropen

En ik heb niet eens gemerkt, dat ie naar binnen is geslopen

Om jouw liefde uit te wissen, en mijn wereld te vernielen

Wil er niemand me vertellen, dat ik alles heb gedroomd