Spokój

W oknach dym, powietrze drży

Próżnię miasta rozdarł krzyk

Biegnę stąd, nie oglądam się.

Padły mury, osiadł pył

Już nie woła za mną nikt

Biegnę stąd, zrzucam własny cień

I choćby świat runąć miał

I miasta zjadł skowyt psów

To wyrwę się, znajdę spokój znów

Pod gruzami skomle strach

Połamał kły po nie prawo i pieśń

Dalej gnam, nowy wstaje dzień.

I choćby świat runąć miał

I miasta zjadł skowyt psów

To wyrwę się, znajdę spokój znów

Nie dam się, pójdę precz, zniknę gdzieś, gdzieś daleko.

Nie dam się, pójdę precz, zniknę gdzieś, gdzieś daleko.

Nie dam się, pójdę precz, zniknę gdzieś, gdzieś daleko.

Nie dam się, pójdę precz, zniknę gdzieś, gdzieś daleko.

I choćby świat runąć miał

I miasta zjadł skowyt psów

To wyrwę się i znajdę spokój znów

I choćby świat runąć miał

I miasta zjadł skowyt psów

To wyrwę się, znajdę spokój znów

Spokój znajdę!

Spokój znajdę!

Spokój znajdę znów!

Spokój znajdę!

Spokój znajdę!

Spokój znajdę znów!