Witte Bij

Witte, witte bij je zoemt dronken van honing in mijn ziel

En kronkelt je in trage, trage rookspiralen

Ik ben de wanhopige, het echoloos woord

Degeen die alles heeft verloren en die alles, alles had

Laatste meertros, in jou knarst mijn laatste onrust, mijn onrust

Op mijn verlaten land ben jij de laatste roos

Ach, stille vrouw!

Sluit je diepe, diepe ogen daar klapwiekt de nacht

Ach, ontbloot je lichaam, dat huiverig standbeeld;

In jouw diepe ogen slaat de nacht zijn vleugels, vleugels uit

Twee koele bloemenarmen, rozenschoot

Je borsten lijken witte schelpen, witte schelpen

Een schaduwvlinder is gaan slapen op je buik

Hier heerst de eenzaamheid die jou ontbeert

Het regent. De zeewind jaagt op dolende meeuwen

Het water gaat barrevoets door de natte straten

Aan die boom klagen de bladeren

Witte bij, zelfs afwezig zoem je in mijn ziel

Rank en stil herleef je in de tijd

Ach, stille vrouw!