制作
出演艺人
ΚΑΠΙΟΣ
表演者
作曲和作词
Ευάγγελος Κουνάβης
作曲
Αλκιβιάδης Αλεξανδρής
作曲
制作和工程
Γεώργιος Θεοδωρόπουλος
混音工程师
歌词
Θλίψη σκοτείνιασε τα μάτια σου
και ο άνεμος ο άγριος μπέρδεψε τα μαλλιά σου.
Μια ικεσία σπάραξε μέσα από το βλέμμα σου.
Αγάπη θέλω, αγάπη μόνο.
Πιάσου απ' του ανέμου την ουρά και αφήσου να σε σύρει,
πάνω απ' όσα λάτρεψες μα κι' όσα σε πόνεσαν.
Δες τα όνειρα που τέλειωναν πριν βρεις τον λυτρωμό σου
και τις κορφές που ατένιζε η ξάστερη ματιά σου.
Τους μπλε βυθούς που η θλίψη σου βούταγε κάθε βράδυ
και του ουρανού τη σιγαλιά που σου έδινε ηρεμία.
Δες και της πόλης τη βοή που τόσο σε έχει φθείρει.
Κοίταξε όσους λάτρεψες και πες μου ποιοι σ' αγάπησαν.
Άσε τα δάκρυα και δες ποιοι φόβοι σε λύγισαν,
ποια σύννεφα συνάχτηκαν και σου έκρυψαν τον ήλιο.
Δες και το χώμα που κρατά το όμορφο σου σώμα,
το αγκαλιάζει τόσο σφιχτά όσο κανένας άλλος.
Θλίψη σκοτείνιασε τα μάτια σου
και ο άνεμος ο άγριος κάτι σου ψιθυρίζει:
βγες απ' τη μοναξιά σου, βγες από το σκοτάδι σου,
σκαρφάλωσε κάπου ψηλά και φώναξε αγάπη θέλω,
αγάπη μόνο.
Θέλουμε όλοι να μας αγαπάνε, χωρίς να αγαπάμε
και δεν έχω ιδέα έτσι που πάμε.
Γυμνοί, σαν αμνός για θυσία άδοξα κι' άδικα,
δε ζούμε όμορφα τελικά
Κάθισα πολλές μέρες και σκέφτηκα
να δοκιμάσω να αγαπήσω πρώτος,
προκειμένου μη καταντήσω και' γώ θλιβερός
και αφελής άνθρωπος σαν πιερότος,
θα σηκωθώ στα πόδια μου, θα σφίξω τα δόντια μου
αφήνοντας τις μικρότητες στην άκρη.
Βάζω φρένο στη φούρια μου για να μετρώ τα λόγια μου
κι' αντικαθιστώ με δράση κάθε μου δάκρυ.
Το ίδιο κάνε και' συ, η αγάπη φέρνει ζαλάδα
γλυκειά σαν κι' αυτή της μέθης,
τυφλώνει, το μυαλό σου θολώνει τόσο
που είναι δύσκολο να επανέλθεις.
Τα διάφανα σου μάτια θα θυμάμαι πάντοτε υγρά,
νιώθω να με κοιτάζουν από κάπου κρυφά.
Ο ποταμός που μας χωρίζει πλημμύρισε με αρώματα
και οι όχθες πήραν μύρια χρώματα.
Ποτέ δε θα πιστέψω ότι δε θα σε ξαναγγίξω
γιατί έτσι στα δάκρυα τον πόνο μου θα ξαναπνίξω.
Θέλησα να σε αναζητήσω, τον κόσμο μου πίσω να αφήσω,
να ταξιδέψω στον γαλαξία σου,
μα πόσα θα αφήσω πίσω και έχω και άλλα ίσως να ζήσω
όμως τα χέρια τα κρύα σου,
είναι μια γοργή ανεκπλήρωτη ευχή ενός πεσμένου αστεριού,
τα αγνά λευκά όνειρα ενός μικρού παιδιού.
Θα ήθελα να σε είχα αισθανθεί τότε κάτι για να σου προσφέρω,
μα αυτό με πληγώνει και δεν ξέρω
πώς να σου στείλω λίγη αγάπη εκεί που διάλεξες να είσαι
για να χαρείς και εσύ χαρά μου.
Βλέπω την αύρα σου να με πλησιάζει, κλείνω τα μάτια μου, σε νιώθω,
τα ξανανοίγω και είσαι μπροστά μου
το ίδιο χλωμή μα και όμορφη όπως εκείνη την ημέρα,
κάνω να σε αγκαλιάσω μα.
πιάνω αέρα . .
Written by: Αλκιβιάδης Αλεξανδρής, Ευάγγελος Κουνάβης
