ចេតិយសម្បថ

ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ

ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ

ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ

ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ

ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ

ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ ហុឺ

បើស្រឡាញ់ ស្រឡាញ់ម្លឹង ម្លឺង

តើអូនដឹង ជឿចិត្តបងទេ?

ដឹងដែរ ជឿដែរ

ថាប្រុសស្នេហ៍ មិនខុសពីសត្វរំពេរ

ភ្លេចទន្លេ ពេលចាប់មច្ឆាបាន

បងសូម ស្បថ ស្បថ ស្បថ

ប្រាកដជាស្នេហ៍មួយគ្មាន ពីរបី

បងសូមស្បថមុខចេតិយ

បងបេះផ្កានេះរីកថ្មី សៀតសក់ស្រី

បញ្ជាក់ថាដៃ ក្ដិចផ្កាតែមួយ

ក្ដិចហើយអោយផ្ការលួយ

ផ្កាអើយផ្កាព្រួយ ថ្ងៃមួយមិនខាន

ទេ! បងស្បថជូនកែវកល្យាណ

ស្បថប្រាំធាន នរណាហ៊ាន

តែក្បត់

គ្រប់អាវុធប្រហារចុះ

ឱ! រាហ៊ូ ម្តងលេបចន្ទថ្លា

ម្ដងលេបសូរិយា

នរណា ជឿរាហ៊ូបាន

មែនហើយ តែបងមិនដូចស្រីស្មាន

រាជសីរក គុហ៊ាបាន

ស្លាប់រស់ដូរប្រាណ

ស្លាប់រស់ដូរប្រាណ

មិនហ៊ានលីលា ចោលគុហ៊ាឡើយ

ទឹក ជ្រោះហូរទៅហើយ

ព្រះអើយមិនដែលត្រឡប់ វិញទេ

សូម្បី តែត្រីដែលគេ ត្រដារួចហើយឃើញទេ

លែងហែល រិះរេ

បឹងស្ទឹងទន្លេ ក្លាយជាសមុទ្រ

ជើងមេឃភ្នែកមើលមិនផុត

ស្នេហ៍យើងបរិសុទ្ធ ធំផុតអ្វីអ្វី

តែ បើស្នេហ៍ប្រែជាឥតន័យ

ស៊ូតែក្ស័យ រស់ធ្វើអ្វី

ខ្ពើម លោកិយ

ដូចអវិចីនរក ដដែល