O Anthropos Tou Kavou

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο είν' το σπίτι του

μοναχός συντροφεμένος απ' τη λύπη του.

Ήταν νέος, ήταν γέρος δε θυμάμαι πια,

μα θυμάμαι πως μιλούσε μόνο στα πουλιά

Και κανένας δεν τον είχε κάνει φίλο του,

πάντα μοναχός γυρνούσε με το σκύλο του.

Κι όπως μάζευα κοχύλια κι άσπρα βότσαλα

ήρθαν κι έκατσαν κοντά μου δυο γλαρόπουλα.

Μου 'παν να τον πλησιάσω που 'μαι μοναχή,

να του φτιάξω μιαν αγάπη, να μιλάει γι' αυτή

Μα η δικιά μου η αγάπη είναι η θάλασσα,

για μοναδική μου φίλη την εκράτησα

Να μου τραγουδήσει πάλι την παρακαλώ,

μήπως την ακούσει κι έρθει μέχρι το γυαλό,

η μανούλα μου, η γοργόνα η Μαγδαληνή,

να της πω να του χαρίσει πάλι τη φωνή

Να μου πει τα μυστικά του και τα λάθη του,

που τον κρύψαν απ' τους φίλους κι απ' τα πάθη του.

Κι ύστερα να πλύνω τ' άστρα να του φέξουνε

νά 'ρθει πριν φανούν οι γλάροι και με κλέψουνε.

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή

να μετράω τους πειρατές της κάθε χαραυγή

Και η μάνα μου δε βγαίνει και δε φαίνεται,

το τραγούδι μου στο κύμα μέσα πνίγεται.

Την αγάπη να διαλέξω ή τη θάλασσα

απ' τις δύο ποια με πονάει δε λογάριασα.

Κι έτσι ανάμεσα στις δύο τώρα αφήνομαι

μα καμιά δεν είναι δικιά μου και μαραίνομαι.

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή

να μετράω τα όνειρα της κάθε χαραυγή.