Terra

A terra é unha dor longa. Un desespero.

Un berro vello como a mesma terra

que xa perdeu a voz e está no tempo

latexando e vivindo, falando mainamente

cunha voz calada de vento e de campana.

A terra fala nos paxaros e na luz,

na pureza dun canto, esvaído e triste.

Agarda polo maino sorrir do sol

e polo aloumiño agarimoso das choivas

Pola noite a terra é moura: ten medo e agoiros

é a voz do lobo e a plumaxe dos corvos

e a súa voz queda semella unha agonía.

A terra é ela mesma metida na súa dor.

Escoita na súa voz, os sentimentos

e tapa o corazón para agochalo do vento.

A terra. A voz da terra.

Unha voz de loito e dor que anceia ser eterna,

subir ao ceo, alumar moitos mundos.

E a voz do home, como a da terra, só é terra.