Lege Stoelen

Soms word ik wakker in de stilte van mijn vader Lig ik urenlang in zijn gemis Iets herhaalt zich in mij, iets verdwijnt opnieuw Alsof de tijd of mijn lichaam zich vergist Dan verlang ik naar de man die niet meer thuiskwam Naar het kind dat kapot sloeg op de weg Ligt ter hoogte van mijn hart, klein, verward Een zieke jongen vermagerd in zijn bed Er zijn altijd lege stoelen, onbesproken namen Met hoeveel we ook zijn, we zijn nooit volledig samen Ik ken je niet, ik ben je honderd keer verloren Er is een vorm van dood die steeds weer wordt geboren Soms word ik wakker met de handen van mijn moeder Beweeg ik in het donker op de tast Naar de warmte van een lichaam, naar hoge, zachte adem Houd ik wie mij lief is veel te stevig vast Geen kind, geen kind komt alleen ter aarde, Brengt met de eerste adem mensen mee Echo's die weerkaatsen in elke nieuwe generatie Oud verlies, rolt als een golfslag door ons heen Er zijn altijd lege stoelen, onbesproken namen Met hoeveel we ook zijn, we zijn nooit volledig samen Ik ken je niet, ik ben je honderd keer verloren Er is een vorm van dood die steeds weer wordt geboren Zo blijven we bestaan Als de spaties tussen woorden Als de wind die we niet horen Maar die alles doet bewegen Ons doet grijpen naar het leven Ons de liefde vast doet pakken Als de lucht tussen de takken En de boom contouren geeft Er zijn altijd lege stoelen, onbesproken namen Met hoeveel we ook zijn we zijn nooit volledig samen Ik ken je niet, ik ben je honderd keer verloren Er is een vorm van dood Er zijn altijd lege stoelen, onbesproken namen Met hoeveel we ook zijn, we zijn nooit volledig samen Ik ken je niet, ik ben je honderd keer verloren Er is een vorm van dood die steeds weer wordt geboren