Nieboskłonem

Nieboskłonem dręczy Moje szare wnętrze duch snów i bzdur - niby druh Nieboskłonem dręczy Moje szare wnętrze duch snów i bzdur Uwielbiam złoto Nie mów nic więcej, bo srebra mam nadmiar Spokoju chcę Chcę namalować swoją drogę, a przy drodze cały szereg drzew Zmieniających się w waty cukrowe Niebo się kłania przede mną Tłumaczy mi Nieboskłonem, że poszarzała mi wnętrzność Że się zgubiłem na moment Przyznam rację Przez narrację szarych natchnień mój blask stale gaśnie Niebo się kłania przede mną Czuję się przy nim jak proton W tęczówce nadmiar plastiku, na końcu tęczy podobno złoto Obrazy w głowie tworzę i spadają w dół By się stłuc jak dresy, z tym że nie o klub, a o podłogę Uwielbiam złoto Nie mów nic więcej Chodź na koniec tęczy Spokoju chcę Chcę namalować własny zalew tak dla kaprysu By móc popływać z Tobą chwilę w wodzie gazowanej Nieboskłonem dręczy Moje szare wnętrze Duch snów i bzdur - niby druh Nieboskłonem dręczy Moje szare wnętrze Duch snów i bzdur