แม่

ตื่นขื้นมาแต่เช้า

แม่หุ้งข้าวต้มปลา

จวนจะใด้เวลา

ไปท้องนาอีกครา

ทุกวันคืนแม่อยู่ด้วยความหวัง

ดั่งแสงทองส่องฟ้า

ลูกแม่นั้นไปศึกษา

ในสังคมชาวกรุง

ตาแม่มองลูกรัก

วันที่เจ้าจากไป

แม่เคยทุกทนอยู่เดียวดาย

แลลูกไกลอกตรม

เมื่อลูกจบจากการศึกษา

แม่คอยตั่งตาชื่นชม

ลูกอย่าหลงระเอยสังคม

จงหวนคืนบ้านนา

นาก็คือความหวัง

ดั่งชีวิตจิตใจ

จนเดือนดับล่วงลับล้วงไป

ไกลหนทางลูกจร

ม่านเฆษบดบังนัยตา

สายกาไม่คืนกลับข้อน

ทุกคืนวันแม่ไม่ใด้หลับนอน

คอยเจ้าย้อนบ้านนา

ตื่นขึ้นมาแต่เช้า

แม่หุ้งข้าวต้มปลา

ดูแสงทองส่องมา

ไปท้องนาอีกที

ทุกวันคืนแม่ก็ยังเฝ้าหวาน

หวังถึงวันสุดท้าย

รอจนแม่ถึงวันสิ้นใจ

คงใด้พบลูกชาย