Sar E Kooh E Boland

سر کوه بلند آهوی خسته

شکسته دست و پا غمگین نشسته

شکسته دست و پا درد است اما

نه چون درد دلش کز غم شکسته

سر کوه بلند ابر و است و باران

زمین غرق گل و سبزه بهاران

گل و سبزه بهاران خاک و خشت است

برای آن که دور افتد ز یاران

سر کوه بلند آمد عقابی

نه هیچش ناله ای نه پیچ و تابی

نشست و سر به سنگی، هشت و جان داد

غروبی بود و غمگین آفتابی

غروبی بود و غمگین آفتابی

سر کوه بلند از ابر و مهتاب

گیاه و گل گهی بیدار و گه خواب

اگر خوابند اگر بیدار گویند

که هستی سایه ابر است دریاب

که هستی سایه ابر است دریاب