Świdryga i Midryga

To nie konie tak cwałują, uszami nie strzygą

Jeno tańczą dwa opoje - Świdryga z Midrygą

I nie stęka tak stodoła cepów bijakami

Jak ta łąka źgana nogą jako kułakami

Doskoczyła ich na słońcu Południca blada

I Świdrydze, i Midrydze, i tańcowi rada

Zaglądała im do oczu chciwie jak do żłobu

"Który w tańcu mnie wyhula, bom jedna dla obu?"

Porwali ją za dłoń jedna, porwali za drugą

"Musisz obu nam wystarczyć, skąpico - dziewczuro!"

Rozdwoili ją po równo, rozczepili żwawo

Na dwie dziewki, na siostrzane - na lewą i prawą

Więc Świdryga pląsał z prawą, a Midryga z lewą

Ten obcasem kurz zamiatał, a tamten cholewą

Tańcowali z nią do zdechu i aż do upaści

Aż umarła jednocześnie we dwojej postaci

W dwóch ją trumnach pochowali, ale w jednym grobie

Ale huczy ziemne echo, tańczą trumny obie

Aż się kręci z nimi razem śmierć w skocznych lamentach

Aż się wnętrznościami trzęsie przerażony cmentarz

Pomąciła im się w głowach wiedza ta pomglona

Gdzie jest prawa strona świata, a gdzie lewa strona?

W jakiej trumnie lewa dziewka, w jakiej prawa leży?

I która z nich i do kogo po śmierci należy?

Obłąkani nad przepaścią poklękali wzajem

I na klęczkach zatańczyli nad przepaści skrajem

Porażeni mrokiem trumien, jak dwa błędne wióry

W otchłań śmierci powpadali nogami do góry!