Wyspa

I żyje taki człowiek

Mężczyzna w średnim wieku

I zrobił by cokolwiek

By uciec stąd daleko

Spakował by on w plecak

Podręcznik survivalu

Zdjęcie swojej byłej

I kilkaset dolarów

Pożegnał by się z matką

Obiecał jej że wróci

Na statku albo tratwą

Przekroczy kiedyś równik

A celem będzie wyspa

Bezludna i niewielka

W końcu święty spokój

I wszystko w własnych rękach

Zostawił by za sobą

Cywilizacji prędkość

Bo nigdy nie rozumiał

Gdzie tak wszyscy biegną

Dlaczego w jego mieście

Tak wielu zjada próżność

Żyjemy tu oddzielnie

I nic nie ma po równo

Te wojny z telewizji

Gdy wybuchają bomby

Rozrywają wszystkich

Bo każdy jest podobny

Jak uczą dawne dzieje

Raz gorzej nam raz lepiej

Nie bierz tego do siebie

Zanim oszaleje i spotkam Cię

Trochę pozmieniam plan

Wrócimy spokojni o świat

Który znam

Poszukam nadziei wśród fal

Wypłynie na brzeg

Może ty znajdziesz mnie

I żyje taki człowiek

Kobieta tuż po studiach

Zrobiła by już wszystko

By końcu się stąd urwać

Zabrała by ze sobą

Dwie ulubione książki

Jeszcze z mokrą głową

Wsiadła w pociąg nocny

Uciekła by od zgiełku

Niepotrzebna nikomu

Więc wyszła po angielsku

Z rodzinnego domu

Determinacji pełna

Na podróż w obce strony

Zaplanowana przerwa

Nikt jej już nie dogoni

A chłopak już od dawna

Leczył czasami nudę

Bo cała miłość zgasła

Mechanizmy złudzeń

I ta cholerna próżnia

Spotyka czasem ludzi

Zasypana studnia

O którą się wciąż kłócił

Ona nie była głupia

Przeczucie miała wielkie

Że musi gdzieś się udać

Eksplorować przestrzeń

Zebrała tyle mocy

By podjąć to ryzyko

Postanowiła zniknąć

Zanim oszaleje i spotkam Cię

Trochę pozmieniam plan

Wrócimy spokojni o świat

Który znam

Poszukam nadziei wśród fal

Wypłynie na brzeg

Może ty znajdziesz mnie (albo ja znajdę)

Zanim oszaleje i spotkam Cię

Trochę pozmieniam plan

Wrócimy spokojni o świat

Który znam

Poszukam nadziei wśród fal

Wypłynie na brzeg

Może ty znajdziesz mnie