Geen Eeuwige Gouden Bergen

Ik was verlegen als je naar me lachte Ik werd er zenuwachtig van en blij En steeds ontredderde jij mijn gedachte Als je op jouw manier iets aardigs zei Een complimentje dat ik niet verwachtte Zo lief en helemaal alleen voor mij Ik dacht, wat is het toch wat mij bezielt Tot ik ontdekte, dat ik van je hield. Jij nam mijn hand en leidde mij op paden Waarlangs verliefde mensen altijd gaan Jij zong een zo sublieme serenade Die ik uiteindelijk niet kon weerstaan En hoe het verder ging dat laat zich raden Jij gaf me telkens weer het wonder aan En ik heb telkens weer voor jou geknield Omdat mijn hele wezen van je hield. Maar er bestaan geen eeuwig gouden bergen Een lente blijft niet altijd even groen Je kunt en mag dat ook niet van het leven vergen Straks zal nooit meer kunnen zijn als toen Ik zal Sneeuwwitje zijn, maar zonder dwergen En jij hebt met toverprinsen niks van doen Maar soms dan denk ik, overmorgen ben ik oud En ik weet niet eens of ik nog wel van je hou.