Psychomachia (feat. Tomasz Glazik)

Czuję się, jakbym miał

Postawić na mej głowie świat

Sobą być pierwszy raz

Choć mówią mi, że to nie ja

Tak chciałbym cofnąć czas

Zacząć wszystko jeszcze raz

Lecz muszę pić do dna

Nawarzoną piwa kadź

Czym jesteś w oczach świata? Niewiele warta wzmianka

Gdy skacząc po kanałach, ktoś natrafia na kadr z miasta

Na którym twoja mama stoi sama cała w spazmach

W monosylabach twój solowy zamach wyjaśnia

I po co ci było to, koleś? Co dziennikarzom opowiesz?

Łatwo do krawędzi podejść, lecz mają coś z tego jedynie gapiowie

Na chwilę straciłeś kontrolę? Nie, nikt tutaj nie ma kontroli

Są tylko ruchu zasady i wszyscy udają i z tym się trzeba pogodzić

Czuję się, jakbym miał

Postawić na mej głowie świat

Sobą być pierwszy raz

Choć mówią mi, że to nie ja

Tak chciałbym cofnąć czas

Zacząć wszystko jeszcze raz

Lecz muszę pić do dna

Nawarzoną piwa kadź

Cała ta twoja praca? Bezowocna marna fikcja

Głodowa płaca, a się spalasz, jakbyś targał krzyż tam

Po co tam w ogóle wracasz co dzień, co byś chciał tam wygrać?

Mała podwyżka, twój szklany sufit – owadzia ambicja

I co się w tobie tak tłucze, skoro potrafisz się tylko przyglądać?

Nie ma gdzie uciec, jeżeli nie umiesz się z trumien sumień wydostać

Wszystkie podróże dały naukę ci jedną – ta sama historia

W przeróżnych formach, a życie? Jedynie cudze dobrze wygląda

Czuję się, jakbym miał

Postawić na mej głowie świat

Inaczej żyć, lecz jak?

Życie tylko jedno znam

Tak chciałbym cofnąć czas

Zacząć wszystko jeszcze raz

Nie być pionkiem, lecz grać

Nim usłyszę szach i mat

Pokaż to twoje życie, ciągle grasz tu kogoś, typie

Choć masz już niby wszystko, nie ma nic pod logotypem

Meble, buty, fury, za ostatnim mody krzykiem

Biegniesz, póki muki nie wypłaci na odchodnym życie

Twoja świetlana przyszłość to dwa rzędy jarzeniówek

Traci charakter pismo wytarte od sygnaturek

Czujesz, że coś nie wyszło, życie to gra, wygrać której

Nie da się, widocznie prysło, zostajesz czy wyskakujesz?