Undravera

undravera

máttarvera

leggðu fræ að mínu vori full af þori

beint í moldu góðra verka

sláðu eld að mínu moði að ég skoði

önnur mið að hinu merka

máttarvera

undravera

hafið svarta

í mig nartar

brimið brýtur niður kletta

straumar hrinda hinu létta

milli skerja

hvassra glerja

dragðu mig upp

úr ánauðar pitt

leyf mér að bera

merki þitt

hentu mér fram

hátt upp á ský

leyf því að bera

þrumugný

kastaðu eldi á

helkuldans dauðans ljá

og bræddu klakann allan frá

dauðinn hyllir

allt til kverka

rifinn á kviði

upp hrifinn af brimi serkja

 

maður fylltur fári

hulinn báli í iðrum verkja

máttarvera

undravera

mōgru árin enduð illa

hrunin er mín lífsins hilla

lífið laust í alla enda

lækir fullir efasemda

reistu mig upp

hærra til þín

leyf mér að finna

ástina á ný

sendu mig fram

hátt yfir ský

hljóð mitt skal kynna

þrumugný

kastaðu eldi á

helkuldans dauðans ljá

og bræddu klakann frá