สุดท้ายแล้วเราจะ (feat. Greasy Cafe)

สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกคำตอบ

ลืมทุกคนที่รออยู่

สุดท้ายแล้วเราจะลืมความอุ่นจากการกอด

ลืมรสชาติจากการจูบ

สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกคำปลอบ

ลืมทุกคำขู่

ลืมว่าเราเป็นแค่ไอ้คนกระจอก

ที่พร่ำบอกให้เวลาหยุด

สุดท้ายแล้วเราจะลืมคนที่ควรลืม

แล้วยังเสือกลืมคนที่ควรจำ

ลืมเรื่องที่ละเลยมาตลอดเวลา

แต่รู้ตัวตลอดเวลาว่าควรทำ

ลืมคนที่เราเบนหน้าหนี

แล้วรู้ตัวอีกทีว่าควรฟัง

สุดท้ายแล้วเราจะลืมทั้งคนที่เยินยอเรา

แล้วพออีกวูบเดียว เดินไม่นานเกินรอ

ก็ลืมคนที่เกลียดเราซะเข้ากระดูกดำ

ลืมเพลงที่เคยชอบฟัง

ลืมหนังที่เคยชอบดู

ลืมคนใจร้าย

ที่ตอนสุดท้ายแม่งก็ไม่ชอบกู

สุดท้ายแล้วเราจะลืมความทรมาน

การร้องไห้ น้ำตาที่ซับ

รวมไปถึงลืมสิ่งดี ๆ ที่เคยได้รับ

ยังอยากจะยืนยันคำเดิมจริง ๆ หรือเปล่า

ถ้าสุดท้ายแล้วเราได้ลืมสิ่งที่อยากจะลืม

เมื่อความทรงจำมันหมดเวลาให้ยืม

เธออยากจะคืนจริงๆ หรือเปล่า

อยากจะลืมจริง ๆ หรือเปล่า

หรืออยากลืมแค่เป็นครั้งเป็นคราวหรือเปล่า

ความทรงจำแสนสั้น

ชีวิตแม่งก็สั้นไม่ต่างกันเท่าไหร่

แต่เมื่อพ้นผ่านข้ามคืนการลืม

คือจุดเริ่มต้นของการจำครั้งใหม่

สิ่งที่น่ายินดีของความทรงจำ คือยังจำได้ว่าเคย

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของมัน คือมึงจดจำอะไรไม่ได้เลย

สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกสิ่ง

สุดท้ายแล้วเราจะทิ้งทุกอย่าง

กลิ่นหอมของความทรงจำ

สลายเป็นสีเจือจาง

แค่เพียงไม่นานถูกลมพัดลอยผ่านไป

เมื่อนกพิราบสยายแย้มปีก

ทุกสิ่งที่เคยได้ยินจะค่อยๆ จาง

อ้อมกอดที่เคยสัมผัสจะหายไปในพริบตา

สักวันเราคงถูกลืมเลือนไม่ต่างกัน

มองดูที่ที่เคยใช้เวลา

มองดูที่ที่เป็นที่ประจำ

มองดูที่ที่เคยไปด้วยกัน

มองดู แล้วก็รู้สึกแปลก ๆ

Man, a lot of that we had done

แม่ง A lot of time I got drunk

Damn, a lot of truth ที่กูปฏิเสธ

ทุกครั้งกูยังเจ็บ ด้วยสาเหตุอีกเป็นพัน

ในทุกวันยังคิด ว่าจริง ๆ กูควรจะยืนได้แล้ว

จริง ๆ กูควรจะออกจากความขมขื่นได้แล้ว

จริง ๆ กูควรจะหยุดเกาผื่นของคืนก่อน ๆ ได้แล้ว

วันที่ไม่มีใครให้เถียงจริง ๆ

กูยังจำเสียงแม่ปลุกให้ลุกขึ้นตื่นได้แล้ว

แม่บอกว่า ลูกจะยังต้องเจอเบอร์ที่ยังต้องจำ

โลกมีกฎที่มันโคตรไม่ยุติธรรมอยู่ข้อหนึ่ง

คือมึงจะจำได้เฉพาะสุขที่สุด ทุกข์ที่สุด

การพบเจอ จากลา ยิ้มกว้าง

การเล่นตลกของโชคชะตา

และการหักหลังบ้า ๆ จากคนรอบ ๆ มึง

โลกเล่นสมองมึงอย่างละโมบ ด้วยคำว่าสำคัญ

มึงจงจำ มึงจำ มึงจำ มึงใส่กะโหลก

ความสัมพันธ์ ความสำเร็จ

จบและเจ็บตามอัตภาพ

อย่าฝืนกฎของธรรมชาติ

มันไร้ประโยชน์

สิ่งที่เราลืม หรือจดจำไว้

สุดท้ายจะถูกกลืนในกาลเวลาไป

หากแม้นอยากลืมหรือจำมากเพียงไหน

สุดท้ายก็คงไม่เหลือความหมายใด

ในจักรวาลอันกว้างใหญ่

สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกสิ่ง

สุดท้ายแล้วเราจะทิ้งทุกอย่าง

กลิ่นหอมของความทรงจำ

สลายเป็นสีเจือจาง

แค่เพียงไม่นานถูกลมพัดลอยผ่านไป

เมื่อนกพิราบสยายแย้มปีก

ทุกสิ่งที่เคยได้ยินจะค่อย ๆ จาง

อ้อมกอดที่เคยสัมผัสจะหายไปในพริบตา

สักวันเราคงถูกลืมเลือนไม่ต่างกัน

สุดท้ายมันก็เท่านั้นเอง