Marionetes

Όταν λείπω απ' το δωμάτιο

Αυτές οι μαριονέτες

Ρίχνουν τα είδωλα τους

Πάνω στους κυρτούς καθρέφτες

Και πολλαπλασιάζονται αργά σαν χελιδόνια

Νομίζω αρχίζουν και μου μοιάζουν με τα χρόνια

Χαζεύουν απ' το παράθυρο

Αγάπες πεθαμένες

Κι όλο παίζουνε παιχνίδια

Με τράπουλες σημαδεμένες

Πάνω στα μάγουλα τους

Ακόμα έχει μείνει

Το σχήμα ενός χαμόγελου

Που κάθε μέρα σβήνει

Μάλλον έχω πεθάνει

Εδώ και τόσα χρόνια

Κι έμεινε το παράθυρο κλειστό

Γι' αυτό και οι μαριονέτες

Ρίχνουν στα έπιπλα σεντόνια

Κάτι μου λέει πως ξέρω

Ποιος τις έφερε εδώ

Τον έχω δει να στέκεται

Για ώρες στη βεράντα

Θλιμμένος και πανέμορφος

Να παίρνει τη μορφή σου

Θυμήσου εκείνη τη σκιά

Τότε που έσβησες τη λάμπα

Νόμιζα μ' άγγιζαν τα χέρια σου

Μα ήταν η ψυχή σου

Μαζί σου είδα ένα βράδυ

Το φεγγάρι να δακρύζει

Κι από τότε κάθε πόνος σε θυμίζει

Σφυρίζει πάντα μια ανεξήγητη σιωπή

Μετά τον κρότο

Το δωμάτιο γεμάτο από καπνούς

Στο άδειο όπλο

Μάλλον έχω πεθάνει (μάλλον έχω πεθάνει)

Εδώ και τόσα χρόνια

Κι έμεινε το παράθυρο κλειστό

Γι' αυτό και οι μαριονέτες (γι' αυτό και οι μαριονέτες)

Ρίχνουν στα έπιπλα σεντόνια

Κάτι μου λέει πως ξέρω

Ποιος τις έφερε (ποιος τις έφερε εδώ) εδώ

Τα μετάνιωσα όλα εκείνα που σού 'πα

Κι έχω τόσο καιρό να σε δω

Κι όλο βλέπω τον κόσμο να μπαίνει σε λούπα

Κοιτάω την πόλη από μακριά κι απορώ

Απορώ τι να λένε τώρα πια οι μαριονέτες

Διηγούνται εκείνη την παλιά ιστορία;

Ήσουν εσύ που έφερες εδώ τόσους καθρέφτες;

Πού πάει τις νύχτες και κρύβεται όλη αυτή η δυστυχία;

Μάλλον έχω πεθάνει (μάλλον έχω πεθάνει)

Εδώ και τόσα χρόνια

Κι έμεινε το παράθυρο κλειστό

Γι' αυτό και οι μαριονέτες (γι' αυτό και οι μαριονέτες)

Ρίχνουν στα έπιπλα σεντόνια

Κάτι μου λέει πως ξέρω

(Ποιος τις έφερε εδώ)