Dla siebie los nas stworzył dwoje
Lecz nas rozdzielił traf żywota
I Twe słodycze nie są moje
Nie mój Twój uścisk i pieszczota
Żyjemy jeno w snach o sobie
Gdzieś na wyżynach ponad światem
Gdzie nawet uśmiech jest w żałobie
Gdzie zimno wiosną jest i latem
Róż szczęsnym kwieciem nie wieńczone
Lecz nad łzy wyższe i dumniejsze
Sięgają w niebo po koronę
Gwiazd serca nasze nietutejsze
Tam się kochamy, bladzi, niemi
Oczarowani przez cisz głusze
Jak jeszcze nigdy się na ziemi
Dwie ludzkie nie kochały dusze
Niechaj tęsknoty wiecznej siła
Przepoi istność naszą całą
By miłość bólem nagrodziła
To, czego szczęście nam nie dało
Róż szczęsnym kwieciem nie wieńczone
Lecz nad łzy wyższe i dumniejsze
Sięgają w niebo po koronę
Gwiazd serca nasze nietutejsze
