Horizon

De oude bomen, zwaar en moe Neigen naar de herfst toe In deze lome zomer En ik, die altijd lente dacht Besef dat ginds de winter wacht En voel me almaar lomer Het kronkelpad over de hei Brengt de horizon niet dichterbij Welk pad ik ook had genomen Maar alles wat ik tegenkom Lag ooit achter de horizon Ik zie wel wat gaat komen De laatste stad opent haar poort Ik wandel binnen, ongestoord En door de smalle straten Achter de wal aan de andere kant Zie ik het ongerepte land Van mens en dier verlaten Dan zit ik neer En rust wat uit Tevreden dat ik het halen kon Want in de verte Weet ik de eeuwig groene velden Voorbij de laatste horizon