Hij Zingt Omdat-i Het Niet Zeggen Kan

In de late late schemering, Speelt hij zacht op zijn gitaar en zingt. Hij zingt omdat-i het niet zeggen kan. Hij zingt omdat-i het niet zeggen kan. In de wijde stilte van de nacht, Legt hij zijn akkoorden fluisterzacht. En zingt omdat-i het niet zeggen kan. Hij zingt omdat-i het niet zeggen kan. Heel voorzichtig proeft hij ieder woord, In de toonsoort die bij liefde hoort. Jij verdwijnt dan in zijn stem. Dus kijk maar niet om je heen. Dit is voor jou alleen. Hier is de man, jij bent de vrouw. Wat hij niet zeggen kan, Is wat hij het meest verlangt. En hij verlangt alleen naar jou. De eerste stralen schuiven over zee, Dan zingt er plotseling een vogel mee. Die zingt omdat-i het niet zeggen kan, Die zingt omdat-i het niet zeggen kan. Wat hij zingt is echt, vergis je niet. Want de zanger is zijn eigen lied. Zo zingt hij, zichzelf voor jou. Dus kijk maar niet om je heen. Dit is voor jou alleen. Hier is de man, jij bent de vrouw. Wat hij niet zeggen kan, Is wat hij het meest verlangt. En hij verlangt alleen naar jou.