Een Meisje Van Zestien

Ze woonde in een villawijk Haar ouders waren stinkend rijk Toch was daar niets meer dat haar bond Ze gaf zich aan 'n vagebond Ddie sprak van liefde, 't oud verhaal En zij geloofde 't allemaal Zo ging ze weg, ze nam niets mee Alleen haar jeugd en het idee Dat hij haar man was, zij zijn vrouw En het altijd zo blijven zou Refrain: Maar een kind, zestien lentes zo pril Ach wat lig je hier stil Langs de kant van de weg Ze trokken voort van stad tot stad Omdat hij ruimte nodig had Het zwerversleven was te zwaar Niets voor een kind van zestien jaar Haar liefde was haar levenslot Ze ging er langzaam aan kapot Ze kon de hartstocht niet weerstaan Moest tot het einde verdergaan Zij was geen kind, maar ook geen vrouw En wist niet wat er komen zou Refrain Ze werd vermoeid, zag bleek en vaal Verloor haar jeugd, haar ideaal Alleen haar liefde bleef bestaan Toen ging hij weg, bij haar vandaan Toch had ze kunnen weten dat Hij niet genoeg aan liefde had Dat op een dag hij weg zou zijn En zij alleen, met spijt en pijn Dat hij zolang een meisje had Als stormwind speelt met een enkel blad Refrain