De Held En De Lul

De held van de stad, loopt soms op z'n sokken De lul van de stad maakt niet altijd die brokken Het is lastig voldoen aan een titel als 'Held van de stad' Hij heeft nul energie, om z'n vinger te wijzen Nee niet meer de jongste, z'n haren steeds grijzer De Held van de stad, de held heeft het even gehad Bij een barmeid die lekker haar kont en haar plaatjes draait De Held is er eventjes tussenuit genaaid Eventjes zitten op die kruk van de Lul van de stad En de Lul van de stad ziet de Held op zijn plekkie Zijn bier en zijn peuken, ja, dat is zijn stekkie Maar hij ziet ook de Held, zijn verdrietige bekkie, en zwijgt En de Held zegt hardop: "wat moet ik nou man? Want iedereen vindt er toch wel het zijne van Wie ben ik dan, om te bepalen wat er wel en niet kan?" En zo zaten ze daar, even niemand verwijtend De Held en de Lul, oh zo broederlijk zwijgend Grijns op hun smoel, want die barmeid, ze draaide maar door En zorgen, daar heb je morgen weer voor En zo werden ze vrienden, ongeveer veertig jaar Samen biljarten, en allebei weinig haar Om een scheet werd gelachen, en de waarheid verteld aan elkaar De dag van morgen kwam veel te snel dichterbij Bril op de neus, zo zaten ze zij aan zij En ouderdom kroop, en ziekte, puf, steunen, jank, zeik Luisteren, ho maar, ze wilden beiden gelijk En zelfs op het sterfbed nog even een flinke bout De lach en de traan, was hun eeuwige zelfbehoud "Hee Lul," zei de Held, "we hadden het mooi voor elkaar Begraaf me morgen maar daar." En daar stond de Lul, en het graf was verlaten Veel vrienden gehad, en niks nagelaten En de regen sloeg zacht op het modderige pad En hij neuriede zachtjes het lied van de barmeid Herinnerde zich die belangrijke strijd om de kus van die meid Nou die had 'ie gehad En nou won hij alweer van de Held, wie had dat ooit gedacht Maar het deed hem nog veel meer pijn, dan hij ooit had verwacht En hij zij: "Ik mis je mijn vriend, vaarwel en rust zacht"