Matia Kleista

Μάτια κλειστά Παίρνουν ανάσα να ξεχάσουν, ότι έχουν πει Χείλη στεγνά Κλεισαν πικρά, πως να ξεχάσουν, ότι έχουν ζήσει. Μια φορα κάποιο καιρό, τώρα χαμένο, μες τη λησμονια. Καρδιά κρυφη, Όσο κι αν θέλει πως να ξεχάσει, ότι δεν ξέχνα. Μ'ενα κυμα, θα'ρθω να σε δω Κι αν έχει θεριο, στο δρόμο μου Θα πεταξω, παντα ο ουρανός να' ναι ανοιχτός, και θα σε φτάσω... Μάτια στεγνα, έχουν αλλάξει τουτο το κυμα, δεν τα φτάνει πια! Όμως καμμια φορά, μια σταγόνα σπάει και πετρα, σπάει και κόκκαλα. Χείλη ξερα έχουν γευτει πικρα και αίμα. Δεν τα φτάνεις πια! Λάθη παλια... Πιάσαν στεριά πανω σε πετρα, βγαλαν ρίζα βαθιά Με ένα κυμα θα' ρθω να σε βρω κι αν έχει θεριο στο δρόμο μου. θα πεταξω, παντα ο ουρανός να ναι ανοιχτός Και θα σε φτάσω. Μάτια κλειστά, Έχουν αλλάξει όσο κι αν θέλουν δεν σε βλέπουν όπως παλιά