Verlies

Onvoorspelbaar, dat is een van mijn karaktertrekken Al sinds een kind geleerd, om altijd zelf mijn plan te trekken Sta achter pot en pan, en zal zelf ook de tafel dekken Ben een controle-freak, dus weet dat ik het na ga checken Ik kom van leven langs de rand, niet passen bij de rest Nu ben ik tevreden dat het verleden mij zo heeft gepest Waarom proberen? Nu ik doe gewoon, genoeg gestrest Was het leven echt een test, dan was ik sowieso geflest Verlies mij in mijn doen, sta niet bij mijn daden stil Pas als het te laat is, merk ik dat ik praten wil Houd niet meer mijn adem in, omdat ik hem te vaak verspil Iedereen wilt het zelfde, want ze zien hier niet zo graag verschil Kwijt zijn dat is één, iets wegduwen iets anders Ik dwarrel op mijn tippen, als bij een tango met haar dansers Mijn hart is als een zeef, en mijn lichaam als een pantser Ik wou echt dat het zo niet liep, maar ken gewoon niks anders Want, ik liet u los, maar wou niet weg Heb voor altijd pijn, dat gaat door been en merg Mijn hoofd zei 'ja', mijn hart zei 'nee' Bagage draagt, elke mens zelfs mee Ik ben al lang op zoek, maar ik weet niet naar wat Haat en liefde, iets wat ik niet snap Nog steeds verdwaald, en ik volg nooit het pad Want in dit tranendal, is de helft te zwak Verloor zo veel om mij heen, en voel zo vaak echt de leegte Praten doet mij deugd, maar als ik graaf dan valt het tegen De waarheid die is hard, soms geladen maar een teken Want alles dat niet echt is, ben ik ook heel snel vergeten Zoekend naar mijn woorden, merk ik wat ik links liet liggen Schrijvend aan mijn teksten denk ik, soms is herbeginnen Ja ik mis ze zo hard, dat ik harder ben gaan drinken Gevoelens die kapseizen, en relaties die gaan zinken Alles wat blijft drijven, ligt ook zomaar om te vangen Voorwerpen, personen, affecties en verlangen Iemand kwijt geraken, is als effe niks meer snappen Een deel van u dat stopt, een stuk geschiedenis aanschrappen Leven is als trappen, het gaat omhoog, en soms is vallen Koester mijn gedachtes, tot ik nooit meer iets zal snappen Weet, wat ik ook verlies, ik zal er altijd over rappen Want het weinige dat ik heb Dat wil ik altijd beter snappen, (ja) Heb liever niets, dan alles kwijt Geluk zit altijd, in de kleinigheid De mens is moe, hij slaapt niet meer Ik wil hier weg, want ik haat de sfeer Word opgeslorpt, door heel mijn stad Ik hou van haar, want ze maakt me hard Ik zie geen kleur, en de toekomst zwart F*ck ik haat, wat ik daarstraks nog dacht Hoe dat het altijd gaat, of hoe dat alles verder loopt Ik weet dat het niet altijd draait zoals ik heb beloofd Toch sta ik altijd klaar, en weet dat meen ik tot de dood Vertel onze verhalen verder tot het laatste woord Want een zaak die is zeker, dankzij u werd ik zo groot Vrienden leer je kennen bij problemen of in grote nood Blijf voor altijd kleine Gorik, die dat klom van uit de goot Verdriet maakte mij sterker, yes ik kan tegen een stoot Vaak wou ik dat ik alles zelf niet zo hard had verkloot Toch ben ik echt gelukkig, dat ik nu nog altijd hoor Want ik heb tranen van geluk, en ik heb tranen af gedroogd Door de weg die dat ik nam, en de weg die dat ik koos Besef komt vaak te laat bij mij, dat maakt mij soms zo broos Ik weet nog goed hoe dat het groot werd Kijk naar mij en stiekem bloos Hang u foto's op de muur, en steek zo nooit niet in een doos Het leven vooraf van elkaar, en toch voelt alles nog zo close Foto's vol met memories, wanneer ik op mijn tellie swipe Zit met een dilemma, ben effe op mijn [?] vibe Soms loopt alles wankel, net voor alles stevig, steady staat Ik ben een type dat het doet, en voor familie herrie maakt Zolang dat ik kan ademen, hoop ik dat 't gezellig blijft Vloeien tranen verder, dan een Mississippi of de Nel Verdriet maakte mij sterker, en ik koester samen elke mijl Afgelegd, en platgewalst, geen berg was voor ons te steil