Niyayesh

این منم انسان خاکی بی فروغ و غمگنانه بشنو آوای دلم را ای تو نور جاودانه ای پناه آخرینم در هجوم بی پناهی من به دوش خسته دارم بار سنگین گناهی از درون چاه وحشت می کشم فریاد حسرت مانده ام سر در گریبان من به منزلگاه حیرت پشت این دیوار ظلمت از سیاهی در هراسم ای فروغ جاودانه من سراپا التماسم این منم انسان خاکی بی فروغ و غمگنانه بشنو آوای دلم را ای تو نور جاودانه شوق وصف تو دمیده در سراپای وجودم خوشترم یکجا بسوزد پیش پایت تار و پودم من اگر پابند خاکم از تو می جویم رهایی بشنو آوای دلم را پای دیوار جدایی در حجاب کار دنیا گر بمانم تا بمیرم روزی آخر در پناهت زندگی از سر بگیرم