Λείπεις και ξημέρωσα με άδειο ουρανό
Τίποτα άλλο πια δε περιμένω
Κάπως την φωνή σου προσπαθώ να θυμηθώ
Μα κλαίε η μοναξιά και εγώ σωπαίνο
Αργήσαμε καρδιά μου, αρρήσαμε πολύ
Και πως να συνεχίσω χωρίς να είσαι εκεί
Πως γίνεται συνήθεια, να παρηγορηθώ
Την πιο πικρή αλήθεια εγώ πως να δεχθώ
Λείπεις μα δεν έφυγες ποτέ σου από δω
Μίκρυνε ο κόσμος μακριά σου
Πες μου με πιο όνειρο να αποκοιμηθώ
Που δεν χωράω πια στην αγκαλιά σου
Αργήσαμε καρδιά μου, αργήσαμε πολύ
Και πως να συνεχίσω χωρίς να είσαι εκεί
Πως γίνεται συνήθεια, να παρηγορηθώ
Την πιο πικρή αλήθεια εγώ πως να δεχθώ
Αργήσαμε καρδιά μου, αργήσαμε πολύ
Και πως να συνεχίσω χωρίς να είσαι εκεί
Πως γίνεται συνήθεια, να παρηγορηθώ
Την πιο πικρή αλήθεια εγώ πως να δεχθώ
