Sete Chorares

Veño arrimada a unha pena, Traio tristura na voz. No máis escuro dos días, Colleume a noite no albor. Unha rúa de pedra mollada, Tan soa ei de vagar, Como alento dunha naiciña Que me fala querendo chorar. Teño o silencio bagoado, Nas veas un lume rabiado. Non me gardes no olvido, Que no ceo me levas contigo. Co alento dos beizos da alma, Quixo tecer un amor, Envolto en ventos de auga Tremendo as miradas, Semendo ruido da man dun trebor. Tatuada no peito, alí xura violenta, Deste amencer farta de bagoas de ferro... Eu morro por el, sen el xa vivir non quero. Deixar de min quixera Nesta beiriña do mundo Esta dor que me enterra no mar máis profundo, a morriña nos ollos, Na gorxa o inferno, Pra min non hai maio, pra min sempre é inverno.